از پس یک نشست نخبگان فوتبال ایران مشخص شد که باید یک مربی خوب ( با تمام شرایط )، وطنی و قوی برای تیم ملی انتخاب شود.
در کنار همین یک نشست حرف های جذاب و قشنگی به فوتبال ایران چسبیده که گویی تا همین دو روز پیش یک کلام آن شنیده نمی شد.
در روزهایی که باید نشست و مشق غلط فدراسیون قبلی را درآورد که در مدیریت بعدی فدارسیون احتمالا با تجربه و امتحان پس داده، آزموده را دوباره امتحان نکنیم! حرف های قشنگ و ظواهری برای فوتبال ایران تعریف شده و رویا سازی می شود که دل هر بیننده ای را ضعف فرا می گیرد چه رسد به رسانه ها.
در عین حال چون کرسی ریاست فوتبال هم شیرین است و هم به لابی های گسترده ای احتیاج دارد، از این رو تعجب نکنید که هر روز از صدر سازمان ورزش تا ذیل آن یک حرف جدید را بزنند و البته این از اتفاقات جالب حاشیه فوتبال است.
نه اینکه اینجایی باشد بلکه تمام دنیا وقتی با چنین بحرانی در فوتبال ورم کرده خود مواجه می شوند، مثل مرغ سر کنده چنان بال بال می زنند که نگو و نپرس!
اما اینکه کشورهای پیشرفته در عرصه فوتبال جهان با چنین رویدادهایی چگونه مقابله می کنند، و ضعفای فوتبال جهان چگونه در آن غرق می شوند، اصل ماجراست!
براحتی آب خوردن کمک و مغز متفکر نیمکت آلمان یواخیم لو سرمربی آلمان می شود، ایتالیایی ها به سرعت روبرتو دونادونی را در جای لیپی قرار می دهند، ایالات متحده از وابستگی همسر کلینزمن به کالیفرنیا کمال استفاده را برده و وی را برای تیم ملی فوتبال خودش نامزد می کند.
همین اوضاع در فوتبال کره جنوبی، ژاپن و حتی عربستان هم جا افتاده و برای آوردن مربی تیم قیل و قال راه نیانداخته و مربی را از کانال اصول و قواعدی عبور می دهند و براحتی به نتیجه گیری لازم می رسند.
اما امروز برای مربی که قرار شده دوباره به خاصیت روحیه فوتبال ما، تغییر رویه بدهد و از خارجی رویگردان شودو به دامن وطنی ها بیفتد، نام هایی مطرح می شوند که جز یکی دو مورد بقیه یا سوابق درخشانی در چنین پستی ندارند یا در حد تیم ملی نیستند.
جالب است در فوتبالی که مربیان با دانش این روزها رها می شوند، مربیان کم تجربه برای تیم ملی انتخاب می شوند که حتی یکبار هم به عنوان مربی تیم ملی روی نیمکت نبوده و اصلا فضای سخت بازی های ملی را تجربه نکرده اند!
خوب نتیجه چه می شود؟
اینکه ما باید دیرترین تیم صعود کننده به جام جهانی 98 باشیم که در روز نوشتن شماره های صندلی ورزشگاه استادو فرانس به جام جهانی برسیم! اینکه بازهم جو زده شده و گول نتایج چند فصل یک مربی را در یک باشگاه خورده و بخواهیم تیم ملی را مثل موش آزمایشگاهی زیردست ایشان بیاندازیم.
البته اگر ملاحظات دوستان به سوی دو چهره مطرح شده با تجربه قبلی چرخش داشته باشد، باید از همین امروز مشخص شود، برنامه های فدراسیون بعدی برای تیم ملی و فوتبال کشور چیست؟
جالب است برای این آرمان شهر ناچسبی که امروز ظاهر دلفریبی برای مردم پیدا کرده هیچ هدف و برنامه ای اعلام نمی شود و معلوم نیست چرا باید راه رفته به خطا را دوباره برویم تا در دو راهی چه کنم، چه کنم به شیر یا خط مربی خارجی یا داخلی روی بیاوریم.
دوستان اول به جای اینکه با دکمه، نیت دوختن کت برای فوتبال ایران را داشته باشند، برنامه آینده فوتبال ایران را مشخص کنند که با هر پارچه و دکمه ای نخواهیم، اعتبار ملی بسازیم.
الغرض، فعلا بحران بی برنامگی فوتبال ایران را حل کنید و بعد برای سرمربی تیم ملی کلاه بسازیم!
خبر نامه
